نایلون یک نام عمومی برای خانواده ای از پلیمرهای مصنوعی است که از پلی آمیدها (واحدهای تکرار شونده که توسط پیوندهای آمیدی به هم متصل شده اند) تشکیل شده است. ،  که می توانند با ذوب شدن به الیاف، لایه ها یا اشکال تبدیل شوند. پلیمرهای نایلونی کاربردهای تجاری قابل توجهی در پارچه و الیاف (پوشاک، کفپوش و تقویت‌کننده لاستیکی)، در اشکال (قطعات قالب‌گیری شده برای اتومبیل‌ها، تجهیزات الکتریکی و غیره) و در فیلم‌ها (بیشتر برای بسته‌بندی مواد غذایی) یافته‌اند.

نایلون اولین پلیمر ترموپلاستیک مصنوعی موفق تجاری بود. DuPont پروژه تحقیقاتی خود را در سال 1927 آغاز کرد. اولین نمونه نایلون، (نایلون 66)، با استفاده از دیامین ها در 28 فوریه 1935 توسط والاس هیوم کاروترز در مرکز تحقیقاتی DuPont در ایستگاه آزمایشی سنتز شد. در پاسخ به کاردر  در ، یک مولکول متفاوت بر اساس کاپرولاکتام را توسعه داد.

نایلون برای اولین بار در سال 1938 به صورت تجاری در یک مسواک نایلونی استفاده شد،  پس از آن در جوراب‌های زنانه یا «نایلون‌ها» که در نمایشگاه جهانی نیویورک در سال 1939 به نمایش درآمد و برای اولین بار در سال 1940 به صورت تجاری به فروش رفت، مشهورتر شد. پس از آن، آنها با فروش 64 میلیون جفت در اولین سال حضور خود در بازار، به یک موفقیت تجاری فوری تبدیل شدند. در طول جنگ جهانی دوم، تقریباً تمام تولید نایلون برای استفاده در چتر نجات و طناب چتر نجات به ارتش منتقل شد. استفاده از نایلون و سایر پلاستیک ها در زمان جنگ، بازار مواد جدید را به شدت افزایش داد.